Daar stonden ze. Boven op de berg. De Gids sloeg zijn arm om de man heen en vroeg hem mee te gaan naar de rand van deze grote berg. Ze liepen tot de overgang kwam van het vlakke deel van de top van de berg, naar het schuine gedeelte wat naar beneden afliep.
Op die overgang stonden ze stil.
‘Wat zie je?’, vroeg de Gids.
De man keek als eerste naar de grond. Hij zag vanaf zijn voeten schuin naar beneden allemaal grote zwarte rotsblokken. Er was bijna niet overheen te lopen. Zo schots en scheef lagen ze, met punten, waarop je je voeten vast en zeker pijn zou doen. Het zou een pittig stuk worden als hij daar overheen zou gaan.
Toen hij zijn blik oprichtte had hij weinig uitzicht. Er hing een dikke mist in de lucht.
Hij kon niet zeggen of er nog meer bergen waren of dat dit de enige was, of dat er een groot bosgebied was, of misschien wel uitzicht op de zee, of een dorpje. Hij moest het antwoord schuldig blijven. Hij zag alleen maar de rotsblokken, die hem vanaf zijn voeten uitdagend aan leken te kijken. ‘Durf je ons te nemen?’
De Gids nam de man mee terug naar de plek waar ze gestart waren.
‘We gaan zo meteen weer terug naar de rand van de berg’, sprak de Gids. ‘Ik wil dat je dan het uitzicht ziet, hoe je denkt dat het is.’ De man knikte en samen liepen ze weer richting de rand.
Wederom zag de man de grote zwarte rotsblokken aan zijn voeten. Nog steeds even puntig en lastig te nemen. Maar toen hij omhoog keek zag hij dat de mist opgetrokken was.
Overal waar hij keek zag hij de zwarte rotsblokken. Zo ver hij kon kijken staken de punten omhoog. Geen bos, geen zee, geen dorpje, zelfs geen bloemetje wat tussen de blokken uitstak. Enkel en alleen de zwarte rotsblokken. De man zuchtte diep. Hoe kon hij hier ooit overheen komen? Een klein stukje was al lastig te nemen, maar als het oneindig ver door ging… De twijfel sloeg toe; Had hij zoveel kracht om er overheen te komen? Vast niet.
De Gids zei hem dat hij niet hoefde te twijfelen en nam de man weer mee terug naar de plek waar ze gestart waren. Hij keek de man aan en sprak:
‘Luister goed. We gaan zo weer terug naar de rand van de berg. Ik wil dat je dan het uitzicht ziet wat je Wilt zien.’ De man keek hem niet begrijpend aan. Hij had net toch gezien hoe het was? Overal rotsblokken? Hoe kon het dan zo meteen anders zijn?
De Gids zei dat Denken en Willen een groot verschil was. Je kunt wel Denken dat het er zo uit ziet, maar je beeld kan veranderen als je het anders Wilt. En dan zul je zien dat paden makkelijker te nemen zijn.
Hij sloeg zijn arm om de man heen en samen liepen ze voor de laatste keer langzaam naar de rand van de berg. De man zag de puntige rotsblokken direct bij aankomst. De man liet een zucht. Het leek niet veranderd. Maar de Gids zei: ‘Kijk omhoog en zie wat je Wilt zien!’ En toen de man zijn blik de vrije ruimte in liet gaan zag hij groene velden, zo ver als het oog kon reiken. De man kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het zag er prachtig uit. Overal bloemen op de velden, zo vrolijk! Hij zag bomen en vogels, een beekje wat tussen de velden door kabbelde. Bijna idyllisch te noemen.
Hij keek nogmaals naar zijn voeten en zag daar de blokken liggen. Maar ze reikten niet meer oneindig ver, nee ze gingen maar een klein stuk naar beneden en daarna kwamen de groene velden. Zo viel het pad te nemen. Eerst een stukje afzien en lastig lopen, maar aansluitend zou het mooi worden! Zo Wilde hij het graag. Hij voelde zijn kracht toenemen, bedankte zijn Gids en begon aan het kleine stukje rotsblokken, op weg naar zijn groene velden. Vanaf nu wist hij, dat als je Wilt dat het uitzicht anders is, dat je dat zelf kunt veranderen. Een wijze les op een prachtige reis!
Op die overgang stonden ze stil.
‘Wat zie je?’, vroeg de Gids.
De man keek als eerste naar de grond. Hij zag vanaf zijn voeten schuin naar beneden allemaal grote zwarte rotsblokken. Er was bijna niet overheen te lopen. Zo schots en scheef lagen ze, met punten, waarop je je voeten vast en zeker pijn zou doen. Het zou een pittig stuk worden als hij daar overheen zou gaan.
Toen hij zijn blik oprichtte had hij weinig uitzicht. Er hing een dikke mist in de lucht.
Hij kon niet zeggen of er nog meer bergen waren of dat dit de enige was, of dat er een groot bosgebied was, of misschien wel uitzicht op de zee, of een dorpje. Hij moest het antwoord schuldig blijven. Hij zag alleen maar de rotsblokken, die hem vanaf zijn voeten uitdagend aan leken te kijken. ‘Durf je ons te nemen?’
De Gids nam de man mee terug naar de plek waar ze gestart waren.
‘We gaan zo meteen weer terug naar de rand van de berg’, sprak de Gids. ‘Ik wil dat je dan het uitzicht ziet, hoe je denkt dat het is.’ De man knikte en samen liepen ze weer richting de rand.
Wederom zag de man de grote zwarte rotsblokken aan zijn voeten. Nog steeds even puntig en lastig te nemen. Maar toen hij omhoog keek zag hij dat de mist opgetrokken was.
Overal waar hij keek zag hij de zwarte rotsblokken. Zo ver hij kon kijken staken de punten omhoog. Geen bos, geen zee, geen dorpje, zelfs geen bloemetje wat tussen de blokken uitstak. Enkel en alleen de zwarte rotsblokken. De man zuchtte diep. Hoe kon hij hier ooit overheen komen? Een klein stukje was al lastig te nemen, maar als het oneindig ver door ging… De twijfel sloeg toe; Had hij zoveel kracht om er overheen te komen? Vast niet.
De Gids zei hem dat hij niet hoefde te twijfelen en nam de man weer mee terug naar de plek waar ze gestart waren. Hij keek de man aan en sprak:
‘Luister goed. We gaan zo weer terug naar de rand van de berg. Ik wil dat je dan het uitzicht ziet wat je Wilt zien.’ De man keek hem niet begrijpend aan. Hij had net toch gezien hoe het was? Overal rotsblokken? Hoe kon het dan zo meteen anders zijn?
De Gids zei dat Denken en Willen een groot verschil was. Je kunt wel Denken dat het er zo uit ziet, maar je beeld kan veranderen als je het anders Wilt. En dan zul je zien dat paden makkelijker te nemen zijn.
Hij sloeg zijn arm om de man heen en samen liepen ze voor de laatste keer langzaam naar de rand van de berg. De man zag de puntige rotsblokken direct bij aankomst. De man liet een zucht. Het leek niet veranderd. Maar de Gids zei: ‘Kijk omhoog en zie wat je Wilt zien!’ En toen de man zijn blik de vrije ruimte in liet gaan zag hij groene velden, zo ver als het oog kon reiken. De man kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het zag er prachtig uit. Overal bloemen op de velden, zo vrolijk! Hij zag bomen en vogels, een beekje wat tussen de velden door kabbelde. Bijna idyllisch te noemen.
Hij keek nogmaals naar zijn voeten en zag daar de blokken liggen. Maar ze reikten niet meer oneindig ver, nee ze gingen maar een klein stuk naar beneden en daarna kwamen de groene velden. Zo viel het pad te nemen. Eerst een stukje afzien en lastig lopen, maar aansluitend zou het mooi worden! Zo Wilde hij het graag. Hij voelde zijn kracht toenemen, bedankte zijn Gids en begon aan het kleine stukje rotsblokken, op weg naar zijn groene velden. Vanaf nu wist hij, dat als je Wilt dat het uitzicht anders is, dat je dat zelf kunt veranderen. Een wijze les op een prachtige reis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten