Er wordt verteld dat maar één boekrol de laatste grote brand van de bibliotheek van Alexandrië overleefd heeft. Een heel gewoon boek, saai en oninteressant. Voor een heel gering bedrag werd het aan een oude man, die nauwelijks kon lezen, verkocht.
Hoewel het boek, oppervlakkig gezien, saai en oninteressant was, was het waarschijnlijk het waardevolste boek op de wereld, want helemaal onderaan op de rol ( we zouden vandaag zeggen: op de laatste bladzijde) stonden in grote, duidelijke letters een paar zinnen over het "geheim van de proefsteen".
Een heel kleine kiezelsteen die alles waarmee hij in aanraking kwam in zuiver goud veranderde.
Dit kleine steentje, zo stond er, zou ergens op de kust van de Zwarte Zee liggen, tussen vele duizenden van gelijk uitziende kiezelsteentjes, alleen met dit verschil, dat het zogenaamde proefsteentje warm en dus levendig aanvoelde zodra men het in de hand nam.
De oude man was zeer verheugd over het buitengewone geluk dat hem ten deel viel.
Hij verkocht alles wat hij had, leende een som geld en vertrok naar de Zwarte Zee. Hij zette een tent neer en ging aan het werk. Dat wil zeggen: hij tilde een kiezelsteen op, en wanneer die koud aanvoelde gooide hij hem niet terug op de grond, maar wierp hem in het water, om te voorkomen dat hij de zelfde steen weer zou oprapen.
Elke dag was hij vele uren bezig met het oprapen van steentjes, voelen en in het water werpen wanneer de steen koud was. Oprapen, voelen, wegwerpen zo ging het dag in, dag uit, maand in, maand uit. De goede man was al twee jaren bezig met steentje optillen, voelen en in het water werpen wanneer die koud was, oprapen, weggooien, oprapen, weggooien, zo ging het, ononderbroken – hij vond geen proefsteen. Maar op een avond pakte hij een kiezelsteentje, het voelde meteen warm aan, en uit pure gewenning gooide hij het in het water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten